Gerhard Richter, verborgene Schätze

De eindejaar periode hebben Ginette en ik afgerond met een bezoek aan de boeiende overzichtstentoonstelling van Gerhard Richter in het Kunstpalast in Dusseldorf;
gekoppeld aan de beste kerstmarkt van Duitsland én in goed gezelschap van mijn broer Wim en Begga.

Er zijn vooral werken geselecteerd uit zijn periode in het Rijngebied en rekening houdend met zijn affectie voor de Kunstacademie van Düsseldorf
en bewondering voor leerkracht en modernist Joseph Beuys.

Er zijn enkele specifieke elementen te vermelden rond deze fantastische kunstenaar.
Hij was niet te vatten in één kunststroming, stijl of onderwerp. Hij wordt beschouwd als de eerste post-modernist,
omdat hij zich afzette tegen gangbare kunst en teruggreep naar het plezier van schilderen op zich.
Zo zette hij zich af tegen Duchamps die de schilderkunst dood verklaarde.
Bij Richter geen boodschap, geen ideologie. Afstandelijk.
Hij schakelde moeiteloos van figuratief, naar abstract, sterk expressieve kleuren, zelfs minimal art en conceptuele kunst.

De enige signatuur zou zijn techniek kunnen zijn: met een grove borstel de verf uitstrijken, zodat er een ‘blur’ ontstaat;
een soort vervaging en transparantie die een gevoel van vervreemding en afstand geeft.

Ook altijd rekening houden met de achtergrond van jeugdherinneringen uit WOII én zijn ervaringen in Dresden/Oost-Duitsland.
Kunstenaars worstelden constant met de traumaverwerking in deze periode.

Richter is sedert 2017 gepensioneerd-schilder. De tenttoonstelling sluit af met zijn laatste twee Neue Bilder.